Saldo biuro rachunkowe Lódź

Saldo (łac. solidus) – stan konta księgowego w rachunkowości przedsiębiorstw wykazywany w danym dniu jako różnica między sumami zapisów strony "Wn" (Winien) i strony "Ma" konta. Saldo konta księgowego pozwala ustalić stan składnika ewidencjonowanego na tym koncie (np. stan zapasów magazynowych, stan gotówki w kasie, salda rozrachunków z kontrahentami). W zależności od rodzaju konta, saldo może występować po stronie "Winien" lub "Ma" (niektóre konta dopuszczają występowanie salda tylko po jednej stronie, np. konta ewidencjonujące koszty działalności podstawowej, środki trwałe, umorzenie środków trwałych).

Rentowność biuro rachunkowe Lódź

Rentowność, dochodowość – parametr odzwierciedlający efektywność posiadanych przez przedsiębiorcę kapitałów oraz efektywność gospodarowania aktywami. Wskaźniki rentowności nazywane są także wskaźnikami zyskowności lub stopami zwrotu. Mierzą one ekonomiczność wyrażaną relacją efektów do nakładów.

Miarą efektów w przypadku wskaźników rentowności jest zysk operacyjny lub zysk netto. Tak więc to wypracowywany zysk decyduje o poziomie rentowności (efektywności) wykorzystywanych zasobów. Z kolei pojęcie zyskowności rezerwowane jest zazwyczaj do określania efektywności działań przedsiębiorstwa przejawiającej się uzyskiwanymi przez przedsiębiorstwo przychodami ze sprzedaży. Tak więc zyskowność odnosi się do strumienia, podczas gdy rentowność do stanu. Wielkości osiągniętej rentowności powinny być porównywane z poprzednimi okresami, z planem, z innymi przedsiębiorstwami, bezpośrednimi konkurentami czy wskaźnikami branżowymi.

Rodzaje rentowności:

• rentowność aktywów (ROA),
• rentowność kapitałów własnych (ROE),
• rentowność – zwrot z inwestycji (ROI),
• wskaźnik rentowności sprzedaży (ROS).

Rachunek kosztów zmiennych biuro rachunkowe Lódź

Rachunek kosztów zmiennych – narzędzie służące do zarządzania kosztami w przedsiębiorstwie w oparciu o podział kosztów na koszty stałe i koszty zmienne:

• koszty stałe – koszty, których poziom nie ulega zmianie w ramach pewnego przedziału istotności niezależnie od poziomu aktywności danej jednostki gospodarczej (przykład: koszty wynajmu hali produkcyjnej),
• koszty zmienne – koszty, których poziom zmienia się proporcjonalnie do zmian wielkości określonego czynnika (np. rozmiaru produkcji, przykład: koszty materiałów zużywanych do produkcji).

Rachunek kosztów zmiennych stanowi alternatywę dla rachunku kosztów pełnych. W odróżnieniu do rachunku kosztów pełnych, w rachunku kosztów zmiennych do wyceny produktów brane są pod uwagę wyłącznie zmienne koszty produkcyjne. To sprawia, że rachunek kosztów zmiennych może być wykorzystywany wyłącznie dla wewnętrznych celów zarządzania kosztami w przedsiębiorstwie (nie może być wykorzystywany dla celów zewnętrznej sprawozdawczości finansowej).

Koszty całkowite przedsiębiorstwa (Kc) w rachunku kosztów zmiennych mają charakter funkcji liniowej, która przyjmuje postać:

Kc = ax + b

${\displaystyle Kc=ax+b}$

gdzie:

• a – zmienny koszt wytworzenia jednostki wyrobu,
• x – rozmiary produkcji w danym okresie,
• b – suma kosztów stałych przedsiębiorstwa dla danego okresu.

Rachunek kosztów zmiennych zapoczątkował nową erę w rozwoju systemu rachunku kosztów i wyników. Przyjmuje się, że pierwsze przedsiębiorstwa zaczęły wykorzystywać rachunek kosztów zmiennych (direct costing) na początku XX wieku. Pierwszy opis rachunku kosztów zmiennych pojawił się w 1936 r. w artykule J.N. Harrisa.

Rachuba plac biuro rachunkowe Lódź

Rachuba zarobkowa, rachuba płac - komórka organizacyjna przedsiębiorstwa zajmująca się sprawami dotyczącymi wynagrodzeń

• opracowanie systemu zbierania danych niezbędnych do wyliczania wynagrodzeń
• obliczanie wynagrodzeń zgodnie z przepisami prawa i regulaminem płac
• organizowanie wypłat wynagrodzenia
• sprawozdawczość wewnętrzna i zewnętrzna
• archiwowanie danych płacowych

W schemacie organizacyjnym umieszczana w pionie dyrektora ds. pracowniczych lub głównego księgowego.

Przychód wewnętrzny biuro rachunkowe Lódź

Przychód wewnętrzny (PW) – dokument księgowy stosowany przy odbiorze materiału z jednostki wchodzącej w skład przedsiębiorstwa. Jest to dokument magazynowy, własny, wewnętrzny.

Dowód ten wystawia się w trzech egzemplarzach – w oryginale i dwóch kopiach. Jest również sporządzany w sytuacji, gdy podczas spisu z natury stwierdzi się nadwyżki materiałowe.

Elementy składowe dokumentu przychodu wewnętrznego

• numer kolejny dokumentu;
• numer magazynu przyjmującego materiał;
• pieczątka jednostki organizacyjnej przyjmującej towar;
• nazwa materiału oraz jednostka miary;
• ilość materiału;
• indeks materiałowy (numer katalogowy);
• cena/wartość materiału;
• data i podpis osoby wystawiającej i zatwierdzającej PW oraz podpis osoby odbierającej po stronie magazynu przyjmującego towar/materiał.

Kapital zapasowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zapasowy – składnik kapitału własnego podmiotu przeznaczony na pokrycie ewentualnych strat finansowych. Kapitał zapasowy jest rezerwą finansową, która wspomaga i stabilizuje działalność przedsiębiorstwa. Kapitał zapasowy nie jest obowiązkowy dla spółek osobowych, umowy spółki oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.

W spółce akcyjnej powinno się przeznaczać na kapitał zapasowy co najmniej 8% zysku za dany rok obrotowy, dopóki kapitał ten nie osiągnie co najmniej jednej trzeciej kapitału zakładowego. Do kapitału zapasowego należy przelewać wszelkie nadwyżki osiągnięte przy emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej, a pozostałe – po pokryciu kosztów emisji akcji. Koszty emisji akcji bezpośrednio przy powstaniu spółki akcyjnej pokrywane są z rezerw znajdujących się w kapitale zapasowym. Do kapitału zapasowego również wpływają dopłaty, które uiszczają akcjonariusze w zamian za przyznanie szczególnych uprawnień ich dotychczasowym akcjom, o ile te dopłaty nie będą użyte na wyrównanie nadzwyczajnych odpisów albo strat.

O użyciu kapitału zapasowego rozstrzyga walne zgromadzenie akcjonariuszy. Jednakże część kapitału zapasowego (w wysokości jednej trzeciej kapitału zakładowego) można użyć jedynie na pokrycie wszelkich strat, które zostały wykazane w sprawozdaniu finansowym. Jeżeli bilans sporządzony przez zarząd wykaże stratę przewyższającą sumę kapitału zapasowego oraz jedną trzecią kapitału zakładowego, zarząd jest zobowiązany niezwłocznie zwołać walne zgromadzenie, którego celem jest podjęcie uchwały dotyczącej dalszego istnienia spółki.

Zmiany w kapitale zapasowym pociąga za sobą decyzja o umorzeniu akcji własnych. Dodatnią różnicę między wartością nominalną akcji a ich ceną nabycia należy odnieść na kapitał zapasowy. Powoduje to zwiększenia kapitału zapasowego spółki. Natomiast gdy różnica jest ujemna, trzeba ją ująć jako zmniejszenie kapitału zapasowego. Pozostałą stratę (jeżeli ta przewyższa kapitał zapasowy) przewyższającą kapitał zapasowy należy wykazać jako stratę z lat ubiegłych i opisać ten fakt w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego za rok, w którym nastąpiło obniżenia kapitału zakładowego. Podobnie należy robić w razie zbycia akcji własnych z zyskiem lub stratą.

W spółce z o.o. utworzenie kapitału zapasowego powinna przewidywać umowa spółki albo uchwały zgromadzenia wspólników. Do kapitału zapasowego spółki z o.o. mogą zaliczać się następujące pozycje: nadwyżka obejmowanych udziałów powyżej ich wartości nominalnej, zysk netto na mocy uchwały wspólników o podziale zysku, dodatkowe świadczenia na rzecz spółki dotyczące udziałów o szczególnych uprawnieniach, dodatnie różnice między wynagrodzeniem za umorzone udziały a ich wartością nominalną, gdy umorzenie nastąpiło drogą obniżenia kapitału zakładowego, nadwyżki z  aktualizacji wyceny rozchodowanych środków trwałych.

Zmiany kapitału zapasowego na początek okresu rozliczeniowego:

1. Zwiększenie (z tytułu):
   • emisji akcji powyżej wartości nominalnej,
   • podziału zysku (ustawowo),
   • podziału zysku (ponad wymaganą ustawowo minimalną wartość),
2. Zmniejszenie (z tytułu):
   • pokrycia straty,
   • zwiększenia kapitału zakładowego,
   • koszty emisji akcji podczas powstania spółki,
   • koszty organizacyjne związane z połączeniem lub przejęciem spółki.

Kapital obrotowy brutto biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obrotowy brutto – kapitał zaangażowany w finansowanie całkowitej wartości aktywów obrotowych przedsiębiorstwa, tj. finansowania działalności bieżącej przedsiębiorstwa. Wartość kapitału obrotowego brutto stanowią następujące aktywa obrotowe:

• zasoby pieniężne (gotówka, depozyty na rachunkach bankowych, lokaty w krótkoterminowych papierach wartościowych),
• należności (z tytułu dostaw i usług; z tytułu podatków i ceł; z tytułu dotacji; z tytułu ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych, i innych świadczeń; inne należności; należności dochodzone na drodze sądowej),
• zapasy (materiały, produkcja w toku, wyroby gotowe, towary, części zamienne maszyn i urządzeń, opakowania, paliwo),
• rozliczenia międzyokresowe krótkoterminowe.

Glówny księgowy biuro rachunkowe Lódź

Główny księgowy to osoba odpowiedzialna za prowadzenie rachunkowości w przedsiębiorstwie. Zazwyczaj główny księgowy jest zwierzchnikiem pozostałych księgowych w przedsiębiorstwie, a w szczególności księgowych prowadzących rachunkowość finansową (statutową). W prawie polskim nie występuje wymóg posiadania głównego księgowego przez przedsiębiorstwo. Funkcja ta, historycznie bardzo wysoko umiejscowiona w strukturze zarządzania, traci coraz bardziej na znaczeniu, zastępowana przez funkcję kontrolera, skoncentrowaną znacznie bardziej na kontroli kosztów i wykonaniu budżetów. W wielu przedsiębiorstwach funkcja głównego księgowego zdegradowana została do prowadzenia jedynie rachunkowości statutowej, wynikającej z przepisów prawa, podczas gdy rachunkowość zarządcza oraz raportowanie konsolidacyjne spółki, będącej częścią grupy kapitałowej, prowadzone są przez kontrolera oraz w krajach nierozwiniętych przez dyrektora finansowego.

Stanowisko głównego księgowego istnieje również w jednostkach sektora finansów publicznych.

Dokumenty biuro rachunkowe Lódź

Dokument – rzeczowe świadectwo jakiegoś zjawiska sporządzone w formie właściwej dla danego czasu i miejsca.

Podział dokumentów:

1. Według sposobu sporządzenia, rozróżnia się dokumenty:
   • wizualne
     • piśmiennicze (np. rękopisy, druki, książki, czasopisma)
     • niepiśmiennicze (np. fotografie, plany, mapy, dzieła sztuki)
   • audialne (np. taśmy i płyty dźwiękowe)
   • audiowizualne (np. filmy)
2. Według wzajemnych odniesień dokumenty określa się jako:
   • pierwotne (w formie, jaką nadał im twórca)
   • wtórne, dokładnie odwzorowane (duplikat, odpis, kopia)
   • pochodne, zawierające informacje o dokumencie pierwotnym i jego zawartości.
3. W różnych okolicznościach pojęcie dokumentu może różnić się szczegółami interpretacyjnymi:
   • W nauce jest to przedmiot, który ilustruje lub uzasadnia pogląd naukowy. W naukach zajmujących się przeszłością, dokumentem może być rzecz, która w zamierzeniu twórcy (autora) niczego nie miała dokumentować; jest to tzw. dokument epoki.
   • W bibliotekoznawstwie jest to każde źródło informacji zapisane na nośniku materialnym, nadające się do wykorzystania w celach informacyjnych, badawczych lub jako dowód np. rękopis, druk, grafika, obiekt muzealny, dzieło sztuki itp.
   • W prawie to przedmiot stanowiący dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności, która może mieć znaczenie w sprawie lub fakty będące podstawą ustalenia stanu prawnego. Zwykle sporządzony w formie określonej przepisami i zaopatrzony w środki uwierzytelniające (podpisy, pieczęcie).
   • W administracji dokument urzędowy to sporządzone przez organ państwowy lub samorządowy wyrażenie woli, regulujące konkretną sprawę.
   • W rachunkowości to pismo dotyczące zmian w stanie majątkowym przedsiębiorstwa. Zadekretowany do zaksięgowania staje się dowodem księgowym.
   • W informatyce dokument oznacza określony typ pracy zapisywanej do pliku, czyli dokument binarny (dokument cyfrowy).
   • Według ustawy o ochronie informacji niejawnych: dokumentem jest każda utrwalona informacja niejawna, w szczególności na piśmie, mikrofilmach, negatywach i fotografiach, nośnikach do zapisów informacji w postaci cyfrowej i na taśmach elektromagnetycznych, także w formie mapy, wykresu, rysunku, obrazu, grafiki, fotografii, broszury, książki, kopii, odpisu, wypisu, wyciągu i tłumaczenia dokumentu, zbędnego lub wadliwego wydruku, odbitki, kliszy, matrycy i dysku optycznego, kalki, taśmy atramentowej, jak również informacja niejawna utrwalona na elektronicznych nośnikach danych.

 Rodzaje dokumentacji:

• aktowa
• techniczna
• geodezyjno-kartograficzna
• audiowizualna
• elektroniczna

Dokumenty tożsamości:

• legitymacja
  • szkolna
  • studencka
  • emeryta / rencisty
• dowód osobisty
• paszport

 Niektóre dokumenty nie będące dokumentami tożsamości:

• prawo jazdy
• książeczka wojskowa

Controlling finansowy biuro rachunkowe Lódź

Controlling finansowy – podsystem controllingu, nakierowany na planowanie, sterowanie i koordynowanie procesów finansowych w przedsiębiorstwie. Zadaniem controllingu finansowego jest tworzenie i aktualizowanie architektury systemu planowania finansowego, konstruowanie wskaźników i mierników oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz przygotowanie informacji dla podejmowania decyzji finansowych.

W szerszym ujęciu controlling finansowy traktowany jest, jako „międzyfunkcja” wspierająca kompleksowe zarządzanie przedsiębiorstwem w oparciu o informacje finansowe oraz koordynacja rozwiązywania problemów finansowych w całym łańcuchu tworzenia wartości przedsiębiorstwa. Efektem (skutkiem) stosowania controllingu finansowego powinna być poprawa ogólnej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa ocenianej w trzech wymiarach: płynności, rentowności i efektywności działania.

Wyróżnia się strategiczny i operatywny controlling finansowy. Strategiczny controlling finansowy nakierowany jest na realizację długookresowych celów przedsiębiorstwa. Jego zadaniem jest m.in.:

• dążenie do maksymalizacji wartości przedsiębiorstwa,
• dążenie do uzyskania stabilności finansowej,
• poprawa wyników finansowych w dłuższym okresie,
• dążenie do zachowania płynności finansowej,
• wybranie najlepszej strategii finansowej,
• kontrolowanie finansów przedsiębiorstwa.

Operatywny controlling finansowy skupia się na bieżących zagadnienia finansowych przedsiębiorstwa i pełni m.in. następujące funkcje:

• osiąganie zadowalających wyników finansowych w krótkich okresach,
• dążenie do optymalizacji kosztów,
• dążenie do pełnej kontroli nad przepływami pieniężnymi,
• stworzenie optymalnej struktury organizacyjnej,
• prowadzenie właściwej polityki inwestycyjnej.

Controlling finansowy posługuje się szerokim spektrum instrumentów (w rachunkowości finansowej i zarządczej), m.in. rachunek kosztów i wyników, wskaźniki centrów odpowiedzialności decyzyjnej czy zrównoważona karta wyników.