Sprawozdanie z przelywów pieniężnych biuro rachunkowe Lódź

Sprawozdanie z przepływów pieniężnych, rachunek przepływów pieniężnych (rpp) (nazywane też sprawozdaniem z przepływu środków pieniężnych, sprawozdaniem z przepływów finansowych, ang. cash flow statement) – dokument sprawozdawczy podsumowujący przepływ środków pieniężnych w danym przedsiębiorstwie z uwzględnieniem ich źródeł i wykorzystania. Pokazuje zmiany, jakie zaszły w poszczególnych elementach aktywów i pasywów wywołane przez przepływ środków pieniężnych. Przedstawia informacje umożliwiające ocenę stopnia płynności finansowej, skuteczności ściągania należności i zdolności do regulowania zobowiązań.

Rachunek przepływów pieniężnych jest elementem sprawozdania finansowego sporządzanym obligatoryjnie przez jednostki podlegające obowiązkowemu badaniu sprawozdania finansowego. Sporządza się go uwzględniając dane za bieżący i poprzedni rok obrotowy.

Z obowiązku sporządzania rachunku przepływów pieniężnych są wyłączone mikroprzedsiębiorstwa. W Polsce zakres wykazywanych informacji, zasady sporządzania oraz wzór rpp określa ustawa o rachunkowości.

Rachunek przepływów pieniężnych pozwala ocenić zdolność przedsiębiorstwa do generowania gotówki. Pokazuje zmiany, jakie zaszły w poszczególnych elementach aktywów i pasywów wywołane przez przepływ środków pieniężnych. Pozwala także na określenie głównych kierunków odpływu środków pieniężnych oraz badanie mechanizmów powodujących zmianę sytuacji finansowej przedsiębiorstwa. W rachunku przepływów pieniężnych są uchwycone zależności między stanem aktywów, nadwyżkami księgowymi osiąganymi z działalności oraz poziomem płynności finansowej.

Dokument dzieli się na trzy części ukazujące 3 aspekty działalności przedsiębiorstwa:

• przepływy z działalności operacyjnej,
• przepływy z działalności inwestycyjnej,
• przepływy z działalności finansowej.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, rachunek przepływów pieniężnych można sporządzać metodą bezpośrednią lub metodą pośrednią według wzorów określonych w ustawie. Analiza rachunku z przepływów pieniężnych dostarcza wielu cennych informacji uzupełniających wnioski z analizy bilansu oraz rachunku zysków i strat.

Przedstawiona poniżej tabela prezentuje sytuacje, które mogą wystąpić przy wstępnej ocenie tego sprawozdania. Znakiem „+” oznaczono dodatnie przepływy, zaś symbolem „–” ujemne.

Rodzaj strumieni	Przypadki
	1	2	3	4	5	6	7	8
Operacyjny	+	+	+	+	–	–	–	–
Inwestycyjny	+	–	+	–	+	–	+	–
Finansowy	+	–	–	+	+	+	–	–

• Przypadek 1: Dodatnie przepływy pieniężne na wszystkich poziomach. Przedsiębiorstwo gromadzi środki pieniężne na koncie być może aby przeznaczyć je na przyszłe inwestycje.
• Przypadek 2: Wysoka rentowność a zyski przeznaczane są na rozwój przedsiębiorstwa i spłatę zobowiązań.
• Przypadek 3: Sytuacja często spotykana w trakcie działań restrukturyzacyjnych
• Przypadek 4:  Sytuacja typowa dla prawidłowo rozwijającego się przedsiębiorstwa.
• Przypadek 5: Ujemne przepływy z działalności operacyjnej i dodatnie z pozostałych działalności wskazują na przejściowe trudności jednostki gospodarczej.
• Przypadek 6: Sytuacja typowa dla młodych, dopiero rozwijających się przedsiębiorstw, które jeszcze nie osiągnęły rentowności i dużo inwestują.
• Przypadek 7: Niedobory gotówkowe przedsiębiorstwa są pokrywane ze sprzedaży aktywów. Może to oznaczać fazę przed bankructwem jednostki.
• Przypadek 8: Ujemny przepływy we wszystkich poziomach, co jednak nie musi oznaczać bankructwa. Przedsiębiorstwo inwestuje mimo strat i konieczności regulowania wcześniejszych zobowiązań.

Controlling finansowy biuro rachunkowe Lódź

Controlling finansowy – podsystem controllingu, nakierowany na planowanie, sterowanie i koordynowanie procesów finansowych w przedsiębiorstwie. Zadaniem controllingu finansowego jest tworzenie i aktualizowanie architektury systemu planowania finansowego, konstruowanie wskaźników i mierników oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz przygotowanie informacji dla podejmowania decyzji finansowych.

W szerszym ujęciu controlling finansowy traktowany jest, jako „międzyfunkcja” wspierająca kompleksowe zarządzanie przedsiębiorstwem w oparciu o informacje finansowe oraz koordynacja rozwiązywania problemów finansowych w całym łańcuchu tworzenia wartości przedsiębiorstwa. Efektem (skutkiem) stosowania controllingu finansowego powinna być poprawa ogólnej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa ocenianej w trzech wymiarach: płynności, rentowności i efektywności działania.

Wyróżnia się strategiczny i operatywny controlling finansowy. Strategiczny controlling finansowy nakierowany jest na realizację długookresowych celów przedsiębiorstwa. Jego zadaniem jest m.in.:

• dążenie do maksymalizacji wartości przedsiębiorstwa,
• dążenie do uzyskania stabilności finansowej,
• poprawa wyników finansowych w dłuższym okresie,
• dążenie do zachowania płynności finansowej,
• wybranie najlepszej strategii finansowej,
• kontrolowanie finansów przedsiębiorstwa.

Operatywny controlling finansowy skupia się na bieżących zagadnienia finansowych przedsiębiorstwa i pełni m.in. następujące funkcje:

• osiąganie zadowalających wyników finansowych w krótkich okresach,
• dążenie do optymalizacji kosztów,
• dążenie do pełnej kontroli nad przepływami pieniężnymi,
• stworzenie optymalnej struktury organizacyjnej,
• prowadzenie właściwej polityki inwestycyjnej.

Controlling finansowy posługuje się szerokim spektrum instrumentów (w rachunkowości finansowej i zarządczej), m.in. rachunek kosztów i wyników, wskaźniki centrów odpowiedzialności decyzyjnej czy zrównoważona karta wyników.

Analiza bilansu biuro rachunkowe Lódź

Analiza bilansu – określenie stanu faktycznego danej firmy, który jest określony w postaci liczb bilansowych. Zadaniem tej analizy jest określenie i uzyskanie informacji o płynności finansowej i dokonanych trafnych decyzjach inwestycyjnych w firmie.

Wskaźniki analizy bilansu:

• struktura majątku,
• inwestycje,
• finansowanie,
• stopień płynności,
• rentowność.

Analiza bilansu oznacza zestawienie ocen aktywów, przez które dana firma osiąga zyski i źródła ich finansowania.

Wstępna analiza bilansu przedsiębiorstwa obejmuje badanie dynamiki sumy bilansowej oraz ważniejszych pozycji aktywów i pasywów (analiza pozioma), a także badanie struktury aktywów (patrz aktywa) i pasywów (patrz: pasywa) oraz wewnętrznej struktury wybranych pozycji bilansowych (analiza pionowa).

Badaniu podlegają także powiązania wewnętrzne pomiędzy pozycjami kapitałów i majątku. Analiza wstępna bilansu może być prowadzona w ujęciu statycznym i dynamicznym.

Analiza statyczna dotyczy badania struktury majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego finansowania w wybranym momencie (np. na koniec roku).

Ujęcie dynamiczne pozwala natomiast ocenić również kierunki zmian struktur oraz dynamikę poszczególnych elementów aktywów i pasywów z kilku kolejnych lat.

Analiza pionowa bilansu polega na badaniu:

• struktury aktywów – na podstawie analizy pionowej ustala się udział wybranej opcji w aktywach razem lub w konkretnej grupie aktywów oraz oblicza się wskaźniki struktury aktywów;
• struktury pasywów – na podstawie analizy pionowej ustala się udział wybranej pozycji w pasywach razem lub w konkretnej grupie pasywów oraz oblicza się wskaźniki struktury pasywów.

Analiza taka może być sporządzona w ujęciu statycznym, kiedy porównujemy wskaźniki struktury wybranych składników bilansu w określonym momencie (na koniec roku) lub też w ujęciu dynamicznym, kiedy bada się zmiany strukturalne poszczególnych składników bilansu na przestrzeni określonego czasu (np. w okresie dwóch lat).

Ogólny wzór obliczania wskaźników struktury przedstawić można następująco:

Wielkość badana/Wielkość zbiorcza x 100%